Υπάρχουν μέρες που το φως σε κουράζει.
Που το “πρέπει” ανασαίνει πιο βαριά από σένα.
Που οι κουβέντες των ανθρώπων πέφτουν πάνω σου σαν βροχή που δεν είχες χρόνο να προετοιμαστείς.
Και τότε, χωρίς να το ζητήσεις, χωρίς καν να το περιμένεις, σκάει εκείνη η νύχτα που δεν είναι έλλειψη φωτός.
Είναι απόφαση.
Όταν είσαι μικρός, η νύχτα σε τρομάζει.
Όταν μεγαλώνεις αρκετά, τη φοβάσαι γιατί λες “δεν έχω χρόνο”.
Σε κάποια στιγμή της ζωής σου όμως — και αυτό δεν στο λέει κανείς — η νύχτα γίνεται καταφύγιο.
Τόπος που δεν χρειάζεσαι αποδείξεις, δεν χρειάζεσαι εξηγήσεις.
Δεν χρειάζεται να είσαι χαρούμενος, ούτε δυνατός, ούτε τέλειος.
Χρειάζεται απλώς να είσαι.
Εκείνη τη νύχτα στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη και δεν σηκώνεις τα μάτια μέχρι να αναπνεύσεις.
Στα χέρια σου κρατάς ένα άρωμα — όχι για να “εντυπωσιάσεις”, αλλά για να θυμηθείς.
Το ψεκάζεις στο λαιμό, στο βάθος των καρπών.
Μυρίζει σαν ιστορία που ξεκίνησε κάποιος άλλος και σου ζητά να τη συνεχίσεις.
Midnight Mystery.
Λέξη βαριά, δεν είναι για όλους.
Δεν είναι για ανθρώπους που θέλουν να αρέσουν.
Είναι για όσους έμαθαν να μην απολογούνται.
Η μυρωδιά του δεν γλυκαίνει· δεν χαρίζεται.
Σου θυμίζει εκείνον τον άνθρωπο που περνάει από δίπλα σου και δεν σε κοιτάει —
αλλά σε νιώθει.
Το πράσινο μήλο, το ιταλικό λεμόνι, οι θερμές μπαχαρικές νότες…
δεν είναι “νότες”.
Είναι τα κομμάτια του χαρακτήρα σου που έκρυβες από ευγένεια.
Είναι η σιγουριά ότι δεν χρειάζεται να είσαι γλυκός για να είσαι αξιαγάπητος.
Ότι δεν χρειάζεται να σε αγαπάνε πολλοί.
Αρκεί να σε αντέχεις εσύ.
Και έτσι, φοράς το άρωμα, ντύνεσαι με τη νύχτα,
και περπατάς στον κόσμο χωρίς να θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες τόσο ολόκληρος.
Συμβαίνει κάτι παράξενο:
όπου πηγαίνεις, οι άνθρωποι σε κοιτούν διαφορετικά.
Όχι γιατί λάμπεις,
αλλά γιατί δεν φοβάσαι το σκοτάδι σου.
Αυτό δεν είναι δώρο.
Είναι ευθύνη.
Μια υπενθύμιση ότι τα πιο όμορφα κομμάτια μας δεν προβάλλονται σε βιογραφικά ούτε σε likes.
Βγαίνουν όταν είμαστε μόνοι, όταν ανοίγουμε τις παλάμες και παραδεχόμαστε:
“Εγώ είμαι αυτός. Με τις γωνίες μου. Με τις σκιές μου. Με την αλήθεια μου.”
Κάποιοι θα απομακρυνθούν.
Δεν πειράζει.
Οι άνθρωποι που έμειναν μόνο για τα φώτα δεν θα καταλάβουν ποτέ τη μαγεία της σιωπής.
Όσοι όμως σταθούν δίπλα σου…
αυτοί πάντα θα σε βρίσκουν στο σκοτάδι.
Και θα σε αναγνωρίζουν από το άρωμά σου.
Midnight Mystery.
Γιατί η νύχτα δεν είναι κρυψώνα.
Είναι ελευθερία.
